De "hoge huizenprijzen" vormen een reëel probleem, maar het "huurplafond" is de verkeerde oplossing.

Het protectionisme van Donald Trump bewijst dat slechte ideeën nooit verdwijnen: bedrijven kampen met vergelijkbare problemen (bijvoorbeeld de neergang van een industriële sector) en politici komen vaak met dezelfde oude, foute antwoorden ( bijvoorbeeld invoerrechten ). Dat de burgemeester van Milaan, Beppe Sala, geen brede steun van de stad heeft gekregen voor het onderzoek van het Openbaar Ministerie, komt doordat het activisme van het Openbaar Ministerie, ondanks het onzekere juridische kader, geworteld is in een reëel en urgent probleem: de hoge huizenprijzen.

De ontwikkeling van de stad heeft de huurprijzen aanzienlijk doen stijgen, waardoor de arbeidersklasse in de buitenwijken wordt benadeeld, de middenklasse uit het historische centrum wordt verdreven en het voor jongeren en studenten onbetaalbaar is geworden om een woning te vinden. Nu het "Milaanmodel", dat wolkenkrabbers oprichtte en de stad transformeerde, onder de loep ligt, lijkt het er bijna op dat de bouw van nieuwe woningen niet de oplossing is voor het tekort, maar juist het probleem. En zo ontstaan er sluiproutes, die op zichzelf populair zijn, zoals het "huurplafond": als de prijzen te hoog zijn, bevries je ze gewoon.

Het is een maatregel die altijd al heeft bestaan, in veel delen van de wereld, ook al werkt hij niet. In dit opzicht is het vergelijkbaar met invoerrechten: economen zijn het over bijna alles oneens, maar niet over dit. Vorig jaar, toen president Biden een huurplafond voorstelde, hield de Universiteit van Chicago een enquête onder vooraanstaande economen om de impact van de maatregel op de leefomstandigheden, het woningaanbod en de ongelijkheid van Amerikanen te beoordelen. Het afwijzingspercentage lag tussen de 70 en 85%, terwijl het goedkeuringspercentage tussen de 0 en 7% lag.

Huurplafonds hebben veel nadelen. Zoals Edward Glaeser , een van de toonaangevende stedelijke economen, zei: "Het is niet bepaald eerlijk. Het is geen goede manier om schaarse ruimte te verdelen. Het is geen goede manier om de onderdrukten te helpen. Het bevriest een stad en verhindert haar zich aan te passen aan veranderingen." Dit zijn ongeveer de overwegingen die werden geuit in een studie uit 1946 van twee (nog geen) Nobelprijswinnaars, Milton Friedman en George Stigler .

Dit is altijd al zo geweest, en het geldt zelfs in meer recente gevallen. Het geval van Spanje , en met name Catalonië, dat erg populair is onder voorstanders van de maatregel, laat volgensverschillende studies zien dat de "cap" de prijzen gemiddeld met 5% heeft verlaagd, maar met enkele problemen: de daling deed zich voor bij de duurste woningen, terwijl de prijzen van de goedkopere stegen. Dit komt doordat het aanbod van duurdere woningen afnam, waardoor de vraag naar het lagere segment werd geduwd, wat de prijzen opdreef. Er is ook een recent geval dat de andere kant opgaat. Argentinië had een wet aangenomen die de huren bevroor, maar in een land met extreem hoge inflatie hadden verhuurders hun huizen massaal van de markt gehaald. Een van de eerste maatregelen van de nieuwe regering van Javier Milei was de liberalisering van de huren: in slechts enkele maanden tijd steeg het aanbod met 200% en daalden de reële prijzen met 30%.

Over het algemeen verlagen huurbevriezingen de waarde van onroerend goed, het aanbod van huurwoningen, de bouw van nieuwe appartementen en de kwaliteit van bestaande woningen. En je hoeft geen libertariër met een kettingzaag te zijn om dit te begrijpen. In 1971 schreef econoom Assar Lindbeck , een Zweedse sociaaldemocraat, in een boek over het economische beleid van Nieuw Links dat huurcontrole "de meest effectieve techniek is die momenteel bekend is om een stad te vernietigen, met uitzondering van bombardementen."